Tag: 100 pytań, których nikt nie zadaje

Hej! Dziś naszła mnie ochota na zrobieniu tagu. Jest to pierwszy jaki robię, więc może nie wyjść za profesionalnie :) Nie przedłużając- zaczynajmy!


1. Najlepsza rzecz, jaka Ci się przytrafiła w życiu?
Trudne pytanie... W sumie życie jest skonstruowane tak, że każdego dnia trafia się coś przyjemnego. Nawet jeśli tego nie zauważasz! Ale ostatnio zdecydowanie najlepszą rzeczą okazało się zaprzyjaźnienie z czwórką Francuzów :)

2. Śpisz przy zamkniętej czy otwartej szafie?
Zamkniętej. Skoro w ciągu dnia mam ją zamkniętą to dlaczego mam na noc ją otwierać?

3. Zabierasz szampony i odżywki z hoteli?
Nigdy nie byłam w hotelu :D

4. Czy musisz być cała przykryta kołdrą?
Oj tak... Chociaż jest lato jestem przykryta aż po brodę. Ciągle mi zimno!

5. Czy kiedykolwiek ukradłaś znak drogowy?
Nie zdażyło mi się. Czy to nienormalne?

6. Jaki masz telefon komórkowy?
Samsung galaxy trend plus

7.Czy wolałabyś być zaatakowana przez niedźwiedzia czy przez rój pszczół?
I kolejne trudne pytanie. Chyba jednak przez niedźwiedzia. Może udałoby mi się dopiec do domu? A jak nie to przynajmniej nie będę żądlona milion razy.

8.Jakim aparatem robisz zdjęcia?
Nie robię zdjęć,a jeśli już to telefonem.

9. Czy masz piegi?
Nie.

10.Masz przyjaciół?
Mam. Najlepsze przyjaciółki ever<3
Pozdrawiam.

11. Czy masz jakiś lęk/ fobię?
Boję się jak każdy człowiek, ale raczej nie aż tak, żeby mnie to paraliżowało. Przy tym pytaniu pytaniu sprawdziłam różne lęki. Ile tego jest! Nie życzę nikomu, żeby takie fobie ich paraliżowały i nie dawały normalnie żyć.

12.Czy kiedykolwiek liczyłaś swoje kroki podczas spaceru?
Mimo, że tego nie pamiętam na pewno. Dodatkowo liczyłam schody podczas wchodzenia na górę. Muszę się jednak strasznie nudzić.

13. Czy kiedykolwiek załatwiłaś się w krzakach?
Chyba tak.

14. Czy kiedykolwiek farbowałaś włosy?
Nie, nigdy.

15. Czy kiedykolwiek tańczyłaś bez muzyki?
Nie sposób zliczyć ile razy już tak robiłam, chociaż nie wiem czy można to nazwać tańcem.

16. Czy kiedykolwiek gryzłaś swoje długopisy/ ołówki?
Niestety tak. Ale już się tego oduczyłam.

17. Z iloma osobami spałaś w tym tygodniu?
Z nikim.

18. Jaki jest rozmiar twojego łóżka?
Jednoosobowe.

19. Piosenka tygodnia...
Mimo, że Euro się skończyło to jest to "This one's for you" Uwielbiam te piosenkę.

20. Czy przeszkadzają Ci faceci ubierający się na różowo?
Zależy. Jeśli mają np. koszule czy krawat w odcieniu różu to nie przeszkadza mi to. Jeśli natomiast mają wściekle różowe spodnie to mimo wszystko chcę mi się śmiać :D

21. Czy nadal oglądasz bajki?
Kocham bajki! Płynie z nich tyle morału.

22. Jaki jest twój najmniej ulubiony film?
Oglądam raczej takie, które mi się podobają.
A jeśli gatunek filmowy to horrory, thrielery i sci-fi.

23. Gdzie zakopałabyś znaleziony skarb?
W miejscu, w którym nikt by się nie spodziewał go szukać.

24. Co najczęściej pijesz do obiadu?
Na co mam ochotę. Sok, herbata, kompot. Ale najczęściej nic nie piję do obiadu.

25. Ulubiony sos do nugetsów?
Uwaga, Uwaga teraz wszystkich zaskoczę. Ketchup! NIe pamiętam kiedy ostatnio jadłam nugetsy, a co dopiero jaki sos wtedy miałam.

26. Jaka jest Twoja uubiona potrawa?
Hmmm... Chyba naleśniki z nutellą. Bardzo wykwintne danie.

27. Jakie filmy oglądasz w kółko i nadal kochasz?
"Igrzyska śmierci", "Pamiętnik księżniczki", "Percy Jackson"

28. Ostatnia książka jaką przeczytałaś?
Wczoraj skończyłam "Książę i gwardzista" Kierry Cass i tym samym zakończyłam całą serię "Rywalek".

29. Czy byłaś kiedyś w harcerstwie?
Nie.

30. Czy kiedykolwiek pozowałaś nago w magazynie?
Nie i nie zamierzam. To totalna głupota.

31. Kiedy po raz ostatni pisałaś do kogoś list na papierze?
Przy tam pytaniu muszę siedo czegoś przyznać. Jeśli chodzi o listy pisane z własnej nieprzymuszonej woli to niesety takie nigdy nie wyszły spod mojego pióra. Ale jeśli chodzi o te szkolne to pisałam gdzieś w roku szkolnym. Chyba przy omawianiu "Oskara i pani Róży".

32. Potrafisz wymieniać olej w samochodzie?
Nie.

33. Czy kiedykolwiek dostałaś mandat za przekrocznie prędkości?
Nie mam prawa jazdy.

34. Czy kiedykolwiek zabrakło Ci benzyny?
Jak wyżej.

35. Ulubiony rodzaj kanapki?
Zależy od humoru, chęci i czasu. Może to być kanapka z nutellą lub np. kanapka z masłem serem białym z rzodkiewką, sałatą, szczypiorkiem, szynką, pomidorem i ogórkiem.

36. Co najbardziej lubisz jeść na śniadanie?
Zależy to przede wszystkim od czasu i produktów dostępnych w domu.

37. Kiedy chodzisz spać?
Chodzę spać tak, żeby się wyspać. Jeśli wiem, że nasptępnego dnia muszę wcześnie wstać to kładę się spać wcześnie. Jeśli rano mam luz to idę spać później. Najczęścij jednak chodzę spać wcześnie, bo nie mam co robić.

38. Czy jesteś leniwa?
Tak.

39. Za co przebierałaś się na bale w przedszkolu?
Księżniczka. A w podstawówce byłam panią jesienią i faraonką.

40. Jaki jest Twój chiński znak zodiaku?
Już sprawdzam... Jestem koniem XD

41. W ilu językach mówisz?
Po Polsku... A teraz miałam okazję sprawdzić się w angielskim. I bardzo niegramatycznie, ale kilka słów dało się dogadać. Jak się okazało mój migowy też nie jest zły XD
I kilka słów po francusku i bretońsku się powtórzy... Ale przede mną jeszcze dużo nauki języka angieslkiego, żeby móc się spokojnie dogadać. Człowiek widzi barierę językową dopiero, gdy przed nia staje.

42. Czy prenumerujesz jakiś magazyn?
Tak.

43. Lego czy lincoln lego?
Lego.

44. Czy jesteś uparta?
Chyba tak.

45. Leno czy Letterman?
Eeeeee.....

46. Czy oglądałaś kiedyś seriale?
Kto nie obejrzał chociaż jednego odcinka?

47. Czy boisz się wysokości?
Trochę.

48. Czy śpiewasz w samochodzie?
Jak znam piosenkę i mam kogoś kto mi towarzyszy w "śpiewniu".

49. Czy lubisz śpiewać pod prysznicem?
Nie zdarzyło mi się.

50. Czy lubisz tańczyć w aucie?
A coś na kształt histerycznego machania rękoma też się liczy? Jeśli tak to lubię :D

51. Czy używasz broni?
Mam łuk, strzały, a w kuchni noże... W piórniku nożyczki.  Z tym, że noży używam dokrojenia chleba, nożyczek do cięcia kartki, a łuku i strzał do mierzenia w cel na tarczy.

52. Kiedy ostatnio robiłaś zdjęcie u fotografa?
Przed wycieczką, więc gdzieś w połowie maja chyba.

53. Czy uważasz, że musicale są kiepskie i tanie?
Nie mam zdania, bo nie oglądam musicali.

54. Czy święta są dla Ciebie stresujące?
Z roku na rok coraz bardziej.

55. Czy kiedykolwiek jadłaś pierogi?
Oczywiście!

56. Ulubione ciasto owocowe?
Każde, które ma w sobie galaretkę z malinami, truskawkami lub borówkami.

57. Kim chciałaś być w dzieciństwie?
*Wstawić każdy zawód o którym mogło słyszeć dziecko w moim wieku*
Nauczyciel, lekarz, dziennikarz, sprzątaczka, policjant, strażak, ...

58. Czy wierzysz w duchy?
Nie.

59. Czy kiedykolwiek miałaś uczucie Deja vu?
Tak. Nawet ostatnio. Dalej uważam, że znałam ich wcześniej.

60. Czy codziennie bieresz witaminy?
Nie.

61. Czy nosisz kapcie?
Tak.

62. Czy nosisz szlafrok?
Aktualnie nie, ale kiedyś nosiłam.

63. W czym śpisz?
W piżamie.

64. Pierwszy koncert?
Nie byłam nigdy na żadnym koncercie typu: bilety itp. byłam tylko na takic miejscowych.

65. SuperPharm, Natura czy Rossmann?
Rossmann

66. Nike czy Adidas?
Nike.

67. Cheetos czy Lays?
Lays.

68. Orzeszki czy nasiona słonecznika?
Nasiona słonecznika.

69. Ulubiony piosenkarz/ piosenkarka?
Nic nie przychodzi mi teraz do głowy.

70. Czy brałaś kiedyś lekcje tańca?
Rytmika w zerówce się liczy?

71. Jaki zawód wyobrażałaś sobie wykonywany przez rodzeństwo?
W tym momencie wyobrażam sobie brata jako jakiegoś konstruktora.

72. Czy umiesz zwinąć język w rurkę?
Tak.

73. Czy kiedyś wygrałaś konkurs ortograficzny?
U nas w szkole nie było konkursów tego typu.

74. Czy kiedykolwiek płakałaś ze szczęścia?
Nie przypominam sobie.

75. Czy masz płyty gramofonowe?
Nie.

76. Czy masz gramofon?
Nie.

77. Czy palisz kadzidełka?
Nie.

78. Czy kiedykolwiek byłaś zakochana?
O rany ile razy... Niestety bez wzajemności :)

79. Jaki koncert chciałabyś zobaczaczyć?
Może Zarry Larsson?

80. Ostatni koncert jaki widziałaś?
Żaden :)

81. Gorąca czy zimna herbata?
Gorąca!

82. Cukier czy słodzik?
Cukier.

83. Jak dobrze potrafisz pływać?
Nie potrafię :( Bardzo nad tym ubolewam.

84. Czy potrafisz wstrzymać oddech bez zatykania nosa?
Potrafię/

85. Czy jesteś cierpliwa?
Jeśli chcę to potrafię.

86. DJ czy zespół na wesele?
Zespół.

87. Czy kiedykolwiek wygrałaś jakiś konkurs?
Raz.

88. Czy miałaś kiedyś operację plastyczną?
Nie, i nie zamierzam mieć.

89. Wolisz czarne czy zielone oliwki?
Nie lubię oliwek.

90. Czy umiesz szyć/ wyszywać?
Nie.

91. Najlepsze miejsce na kominek?
Salon.

92. Ulubiona gra komputerowa?
Nie gram w gry jeśli już to slitcher.io.

93. Jeśli masz męża, jak długo jesteści małżeństwem?
Nie mam męża :D

94. W kim podkochiwałaś się będąc w przedszkolu?
W przedszkolu? W nikim.

95. Czy dążysz do celu po trupach?
Nie i nigdy nie zamierzam tego robić.

96. Czy zawsze uśmiechasz się do zdjęć?
Tak i wychodzi to strasznie sztucznie. Wolę albo robić zdjęcia albo mieć je robione z zaskoczenia. Są prawdziwsze. Nie zmienia to jednak faktu, że jak tylko mogę bronię sie przed zdjęciami. Czy to chowając się czy patrząc w dół.

97. Ulubione miejsce?
Każde, w którym jest moja rodzina i przyjaciele.

98. Ulubiony kolor?
Kocham fioletowy i niebieski. Zwłaszcza kolor bezchmurnego nieba.

99. Tęsknisz za kimś teraz?
Tak. Nawet bardzo.

100. Czy chodzisz na fitness?
Nie, to nie dla mnie :)


I w ten oto sposób kończę ten długi post. Może chociaż garstce z Was się spodoba. Do następnego posta:)

Jak efektywnie spędzić wakacje?

Hej! Dziś przychodzę do Was z nietypowym jak dla mnie postem- poradnikiem. Ciekawe co z tego wyjdzie :)

Wakacje w pełni. Słońce świeci, ptaki śpiewają. Pełna sielanka. Gdyby nie jeden szczegół: NUDA!
Chyba każdy ma na wakacjach chociaż jeden taki moment w którym stwierdza, że nie ma co robić, że się nudzi. A więc nie daj się nudzie i posłuchaj tych rad!

1.Jako zagorzały czytelnik w pierwszej kolejności polecę z pewnością książki. Uczą, bawią i zajmują czas. A jest ich tyle, że głowa boli... ( jak dla mnie najlepszy sposób na spędzanie wakacji)

2.A może wakacje to ten moment w którym nareszcie zaczniesz ćwiczyć? Bieganie, nożna, siatkówka... Możliwości jest wiele. Potrzeba tylko czasu ( który masz), chęci, i kilku znajomych z którymi rozegrasz własne Euro.

3. A skoro mowa o przyjaciołach... Wakacje to także czas kolonii, urlopów, wyjazdów i nowych znajomości! Może najwyższa pora poznać kogoś nowego? Doskonały moment to Światowe Dni Młodzieży w Krakowie. Jeśli nie możesz na nie pojechać może dasz radę przyjąć do domu ludzi z różnych krajów?

4. Filmy. Kto ich nie kocha? Najwyższa pora wszystko pooglądać, bo w nowym roku szkolnym znowu przybędzie nauki.

5. A teraz coś dla odważnych. Może ta piękna pogoda zmusi Was do wyjścia z domu prosto do jakieś świetlicy czy domu seniorów? Może zapiszecie się jako wolontariusz do pomocy przy dzieciach? Gwarantuje,że będziecie zmęczeni ( dzieci dają popalić), ale świetnie się zabawicie, pomożecie innym i będziecie mieli niezłą satysfakcję.

6. Jak już wcześniej wspomniałam wakacje to czas urlopów. Wiele osób wyjeżdża na wypoczynek czy to w góry czy nad morze. A jest też dużo osób, które nigdzie nie jadą. A może w okolicy jest ciekawe muzeum, teatr czy kino? Może jakaś miejscowości o której nie mieliście pojęcia, a która jest bardzo malownicza? Czemu by nie spróbować namówić rodziców na wspólny weekendowy wyjazd? Wyjdźcie z inicjatywą!

7. Poznawać nowych przyjaciół trzeba, ale nie można zapominać o tych oddanych. Wspólny wypad "na miasto", do kina, na orlik czy chociażby na lody/ pizze daje wiele radości. Właśnie w takich momentach wymyślane są te nieraz głupie i zabawne pomysły wspominane przez następny rok.

8. W poprzednim punkcie wspomniałam o lodach i od razu przeszło mi przez myśl: lodowisko! W taki upał miło się ochłodzić, a w niektórych miastach czynne są lodowiska. Ale, ale, przecież schłodzić się można też w basenie lub jeziorze. Także łapcie za strój i ręcznik i wynocha na zewnątrz! :D

9. A co jeśli jest paskudna pogoda?- spytacie. Nic prostszego. Kino, galeria handlowa, dom kultury... Możliwości jest wiele! A w domu też da się coś zrobić! Co powiecie na założenie własnego zakątka w sieci-bloga? Albo sproszenie przyjaciół pogranie w gry planszowe, karty lub po prostu wspólne wygłupy? Może obudzicie w sobie uśpionego artystę i napiszecie jakiś wiersz/opowiadanie. Namalujecie obraz?

10. A ten podpunkt dedykuje takim jak ja, którzy zamierzają ( a co z tego wyniknie nie wiadomo) uczyć się przez wakacje. Zeszyty na prawdę nie parzą w wakacje i da się ich dotknąć.

11. Nie uwierzę również, że nie macie w swojej miejscowości lub w pobliżu kogoś z rodziny. Warto ich odwiedzić. Nie ma nic zabawniejszego niż gadanie z kuzynostwem...

12. A wiecie co jeszcze nie parzy w wakacje? Odkurzacz, ścierka i garnki. ( No dobrze garnki może trochę :)) Rodzice spracowani wrócą z pracy, a tu niespodzianka! Obiad na stole, dom posprzątany. Może w takim wypadku wezmą Was gdzieś?

Ten post pisało się naprawdę szybko i przyjemnie. Aż się tego nie spodziewałam.  A zabawiając się trochę w nauczyciela: życzę Wam udanych i ZDROWYCH wakacji, żebyście we wrześniu wszyscy wrócili do szkoły bez żadnych połamań. :) To by było na tyle. Do następnego. Paaa.

Szkołaaa

Hej! Tym razem krótko i na temat. :)
Nie było mnie tu długooooo. 2 maj to taka odległa data. Ale myślałam cały czas o blogu. Niestety w natłoku zadań, sprawdzianów i kartkówek nie miałam za bardzo okazji, żeby coś napisać. Zwłaszcza ostatnie dwa tygodnie nie były za kolorowe. Ale najgorsze już za mną. Teraz tylko odliczać dni do wakacji :) Mam nadzieję, że mnie rozumiecie i wybaczycie takie karygodne zachowanie. Obiecuję, że gdzieś w czerwcu posty będą pojawiały się częściej. Teraz jeszcze tylko kilka sprawdzianów, konkurs, próba wyciągnięcia lepszych ocen i douczanie kolegi :D
No to jeszcze raz bardzo przepraszam. Kończę tą chaotyczną notkę.
A! Przy dobrych wiatrach w czerwcu na blogu pojawi się niespodzinka! Nawet dwie. :D

"Ogień i woda", "Kamień i sól"

Hej! To znów ja! Tym razem przychodzę do Was z recenzją dwóch książek napisanych przez Victorię Scott. :) Wspominałam już, że kocham książki? Zaczynamy!

"Ogień i woda"

W życiu 16-letniej Telli Holloway wszystko jest nie tak. Jej brat jest umierający, a gdy kilkunastu lekarzy nie może ustalić, co mu dolega, rodzice decydują się zamieszkać w „Zapadłej Dziurze w Montanie”, by Cody miał „świeże powietrze”. Tella traci ukochane życie w Bostonie i przyjaciół, rodzice doprowadzają ją do szału, jej brat jest bliski śmierci, a ona – kompletnie bezradna…

…dopóki nie odbiera tajemniczych instrukcji, jak wystartować w Piekielnym Wyścigu prowadzącym przez dżunglę, pustynię, ocean i góry, by wygrać nagrodę, której Tella rozpaczliwie pragnie: lekarstwo na chorobę brata. Ale wszyscy uczestnicy pragną leku dla kogoś, kogo kochają, i walczą zaciekle – nie ma gwarancji, że Tella (lub ktokolwiek inny) przetrwa wyścig. Może liczyć tylko na swoją pandorę – zwierzątko, które powinno mieć niezwykłe zdolności, ale Tella nie ma pojęcia jakie, a nawet… czy w ogóle je ma.

Wyprawa jest mordercza, zegar tyka, a Tella wie, że nie może ufać nikomu, nawet członkom swojej grupy. Czy może zaufać przynajmniej Guyowi? Czy rodzące się uczucie pomoże jej wygrać wyścig, czy będzie przyczyną jej klęski?     /lubimyczytać.pl

Tella nie może pogodzić się z tym, że wraz z rodzicami i bratem przeprowadziła się z tętniącego życiem Bostonu do zapadłej dziury w Montanie. Mimo, że mija już rok od przeprowadzki dalej ma żal do rodziców. W pobliżu jej domu nie ma żadnych sąsiadów, a w domu nie ma żadnego kontaktu ze światem.  Tella nie ma tu rozrywek może jedynie czytać książki i rozmawiać z bratem i rodzicami. Pewnego dnia znajduje małe pudełeczko z zagadkową rzeczą w środku. Pewna, że jest to prezent od rodziców otwiera go. Dowiaduje się, że jest szansa na wyleczenie jej brata musi tylko w ciągu 48h stawić się na proces selekcji pandor. Czasu jest coraz mniej. Tata nie wierzy, że się jej uda i próbuje zniszczyć urządzenie. Jednak uparta córka stawia na swoim.

"Kamień i sól"

Jak daleko się posuniesz, by przeżyć?

Tella ma za sobą przerażającą przeprawę przez dżunglę i pustynię. Nie może się już wycofać. W kolejnych etapach wyścigu zmierzy się z ukrytymi niebezpieczeństwami oceanu, mrożącym oddech górskim zimnem oraz… nowymi, pokrętnymi zasadami wyścigu.

Co jednak, jeśli niebezpieczeństwo leży jeszcze głębiej? Jak można ufać komukolwiek, skoro wszyscy mają jakieś sekrety? Co zrobić, gdy osoba, na której najbardziej polegasz, nagle przestaje cię wspierać? Jak wybrać między jednym życiem a drugim?

Wyścig dobiega końca. Wystartowało stu dwudziestu dwóch uczestników. Kiedy Tella i ci, którzy przeżyli, stają do ostatniego etapu, jest ich zaledwie czterdziestu jeden… i tylko jedna osoba może zwyciężyć.   /lubimyczytać.pl

Tella udało się przejść  ( i przeżyć) już dwa ekosystemy. Jednak każdy następny jest coraz gorszy. Nie wie czego może się spodziewać. Dawna grupa, którą podróżowali w dżungli rozpadła się. Czy może liczyć na dawnych przyjaciół, czy może zawrze nowe znajomości? Co z Guyem? Czy może mu zaufać skoro cały czas ma jakieś sekrety? I czy musi traktować ją jakby była małym dzieckiem, które nie ma własnego zdania? Co stanie się z pandorami po zakończeniu wyścigu? I do czego posunie się gang cyngli pod dowództwem Tytusa? Na te i inne pytania można znaleźć odpowiedź tylko po przeczytaniu drugiej części thrillera Victorii Scott.

 Zakochałam się w tych książkach. Są cudowne! Czytałam je jednym tchem. Autorka świetnie to wszystko obmyśliła i chociaż książki te są porównywane do " Igrzysk Śmierci" różnią się prawie wszystkim. Wraz z biegiem akcji wszystko dawne pytania zostają rozwiązane, ale cały czas dochodzi coś nowego. Nawet gdy przeczytasz do końca obie części to............ Nie, nie zrobię Wam tego. Cichosza.  Sami się przekonacie. :)

Nie umiem dobrze, ładnie i składnie pisać recenzji. Jednak mam nadzieję, że kogoś zachęciłam do przeczytania tych książek, bo naprawdę warto!  

List Oskara

Hej! To znowu ja! Nie mam ochoty się dzisiaj rozpisywać we wstępie, więc szybko przechodzę do tematu postu.

Paryż, 22 grudnia 2010 r.

Szanowny Panie Boże,

Dzisiaj znowu pokłóciłem się z Peggy. Tym razem nie z mojej winy. A było to tak:

Jak zawsze przyszedłem rano do Peggy, ale nie wiedzieć czemu był u niej Pop Corn i z nią gadał. Ukryłem się i chwilę patrzyłem na tę "rozczulającą" scenkę. Śmiali się, rozmawiali. Ble, ble, ble. Nawet nie wiesz jak bardzo byłem zły. Jeszcze dwa dni temu robiła mi wyrzuty, że "latam" za kobietami i całuje każdą napotkaną. Była na mnie tak długo obrażona, a to był błąd młodości! Całowałem się z Chinką zanim ożeniłem się z Peggy. Tymczasem jesteśmy kilka lat po ślubie, a ona romansuje. I to z moim kumplem! Tak nie może być! Wyskoczyłem z ukrycia. Obydwoje przestraszyli się tak bardzo, że mimo swojej choroby Peggy stała się zupełnie czerwona. Wyglądała jakby, dopiero co, zakończyła co najmniej triatlon. Ucieszyłem się w myślach, że jej tak głupio.

-Jestem tolerancyjny. Jeśli serio masz mnie dość to weźmy rozwód!

-To nie tak jak myślisz.

-Chyba dokładnie tak jak myślę.

Odszedłem. Nie chciałem patrzeć jak rozmawiają. Po tylu latach i wspólnych przeżyciach tak po prostu mnie przekreśla.Woli jakiegoś tłuściocha! Z rozmyślań wyrwała mnie ciocia Róża.

-Witam Cię Oskarku. Coś się stało?

-Nic się nie stało. Po prostu mam chandrę.

-Masz chandrę, więc coś się stało. Opowiedz. Może uda mi się Ci pomóc.

-Biorę rozwód z Peggy!

-Ale czemu?

-Bo bezczelnie romansuje sobie z Pop Cornem na moich oczach.

-Może tylko Ci się zdaje.Może rozmawiali o czymś ważnym?

-I śmiali się przy tym? Przepraszam ciocię, ale chcę być sam.

No i co, Boże, miałem według ciebie zrobić? Nie wiem. Czy masz żonę? Jeśli nie, to jej nie szukaj. Baby to tylko kłopoty. Tylko ciocia Róża jest fajna, bo nigdy na mnie nie krzyczy i opowiada o zapasach. Nie chciałem jej tego przyznawać, ale po opowiedzeniu mojego kłopotu zrobiło mi się lżej. "Problem opowiedziany komuś bliskiemu, staje się już tylko połową problemu". Poszedłem do Einsteina, żeby jakoś zabić czas. Niestety nie byłem mile widziany. Po pięciu minutach wizyty wróciłem do siebie. Ciocia Róża już na mnie czekała. 

-Myślę, że mylisz się co do Peggy. Powinieneś z nią porozmawiać.

-Skąd ten pomysł? Ona jest dwulicowa.

-Idź, pogadaj z nią. Założę się, że będziesz ją jeszcze przepraszał.

-Zastanowię się.

Po jakimś czasie ( który spędziłem na spaniu, jedzeniu, oglądaniu zapasów i długim rozmyślaniu za co mogę przepraszać Peggy) postanowiłem, że jednak pójdę. Dowiem się, o co chodzi. Przyszedłem do pokoju Peggy. Przeżyłem szok. Czekali tam na mnie moi rodzice, przyjaciele, ciocia Róża i oczywiści Peggy. Z porannych emocji zapomniałem, że mam dzisiaj urodziny. Podczas jedzenia tortu (Pop Corn dostał mniejszą porcję, żeby nie zgrubł, ale i tak wsadził sobie połowę ciasta w spodnie) zrozumiałem, że w szpitalu urządzili konspiracje przeciwko mnie. Każdy wiedział o urodzinach i imprezie, dlatego wszyscy zachowywali się dziwnie. Przeprosiłem Peggy i Pop Corna i wróciliśmy do dalszego świętowania. 

Do jutra, Oskar

PS. Nie mam dzisiaj życzeń. Chyba, że umiesz sprawić, że urodziny obchodzone są codziennie. Jeśli tak to składam zamówienie.

No to skończyłam :D. Co jeszcze mogę powiedzieć, kiedy nie mam nic ciekawego do powiedzenia? Chyba tylko standardowo mam nadzieję, że się podobało :)

Moja podróż...#2

Hej! To ja! Dość długo nie było posta z serii "Moja podróż", więc postanowiłam to zmienić :) I już piszę posta. :)

13 luty (chyba)
Pewnie zastanawiacie się czemu przy dacie widnieje słowo chyba? Już odpowiadam. Jestem w Starożytnej Grecji, a czas płynie tu inaczej niż w teraźniejszości.Proste pytanie prosta odpowiedź.
W każdym razie wczoraj wieczorem zażyczyłam sobie od Aleksandra naprawdę dużo jedzenia, napoju i ciepłej kąpieli. Do takich luksusów można się przyzwyczaić. Wracając. Król przyszedł do mnie dzisiaj po tym jak dowiedział się od tego poddanego całej treści rozmowy. Byłam na to przygotowana. Wymyśliłam już ( na szczęście) dlaczego powiedziałam jak zginie.
- Witam. Dobrze się spało?
-Tak, tak. Posłanie jest trochę niewygodne, ale można się przyzwyczaić.
-Ahhh.. To dobrze? Poproszę moich ludzi, żeby jeszcze dziś naprawili ten problem.
-Oh. Dziękuję. Nie spodziewałam się. W szkole raczej przedstawiano cię jako bezwzględnego wojownika niebojącego nie ryzyka.
-.... Nie ważne. Chciałem się spytać o to twoje "przepowiedzenie" mojej śmierci. Czy to prawda? Czy właśnie tak zginę?
-Nie... Powiedziałam mu to, żeby ten facet, żołnierz czy jak mu tam dał mi spokój. Jestem samotniczką i nienawidzę kiedy ktoś mi rozkazuje. Chciałam go przestraszyć.
-Ufff... Bałem się, naprawdę. Też uważam, że jest denerwujący.
-Masz szczęście, że nie poznałeś, a nie ważne.
-Kogo? A! No tak! Wyssłaniczka Ateny. Pewnie spotykasz na swojej drodze dużo głupich ludzi. Takich jak ja.
-Owszem spotykam, ale nie uważam, że TY do tych osób należysz. Po tej krótkiej rozmowie z tobą mogę stwierdzić, że jesteś bardzo miły. A z innych źródeł wiem, że jesteś inteligentny.
-Dziękuję za słowa dodające otuchy. Zawsze wszystkich tak komplementujesz? I zakładam, że mam nie pytać o inne źródła?
-Komplementuję osoby, które na to zasłużyły. Ty się zaliczasz. Słuchaj Life Is Brutal. Nie można wiedzieć wszystkiego.
-Jesteś świetną osobą! Przepraszam cię, ale muszę iść na poranny obchód.
Taka króciutka rozmowa, a sprawiła, że do końca dnia suszyłam zęby. Zresztą samo to, że jestem W Grecji, którą chciałam odwiedzić od dawna... Marzenia się spełniają. I mówię to ja, która w to nie wierzyła. Nie martwię się nawet nadchodzącymi wojnami. Jestem zadowolona.
Przespacerowałam się pomiędzy namiotami. Gdziekolwiek się pojawiłam każdy mężczyzna przerywał swoje zajęcie, skłaniał mi się i czekał aż przejdę dalej by zajęcie kontynuować. Trochę mnie to speszyło, ale nie miałam innego zajęcia, więc dalej spacerowałam. Podczas przechadzki dotarło do mnie, tak serio, że nie wiem jak wrócić do mojego świata, wymiaru. A wrócić bardzo chce. Starałam się coś wymyślić, ale na nic nie wpadłam. Zaczęłam trochę panikować. Próbowałam sobie przypomnieć wszystkie szczegóły feralnego wf. Ale poza tym co już wiedziałam nic nie pamiętałam. Postanowiłam, że muszę się opanować. Szybko wzięłam się w garść. I dobrze, bo właśnie w tym momencie podszedł do mnie jakiś młodszy kadet.
-Witam, Dzień dobry, Emm.. Pani, bogini, eee...
-Wystarczy Olimpia. Hej! Jak masz na imię?
-Natanael pani, bogini eee... Olimpio?
-Ładne imię. I nie pani bogini tylko Olimpia. Okej?
-OK-EJ?
-Okej. Czemu mnie zatrzymałeś? Masz jakiś problem?
-Nie tylko. Koledzy. O.. tamci! Założyli się, że nie zagadam do Pani.
-Koledzy tak? A o co się zakładaliście?
-O kilka drachm.
-Mmmm... Bardzo wartościowa nagroda. A gdybym do nich podeszła i nie wiem? Na przykład hmmm... przygadałabym im?
-Mogłaby pani?
-Nie pani tylko El.. elokwentna wysłanniczka. I tak mogę, bo jak na razie nie mam zajęcia, więc się trochę nudzę. Prowadź.

-Cześć, Olimpia, ale pewnie już wiecie. Przybyłam tu po to by się wami najeść.
-Co???!!!
-A nic, tak tylko żartuję. Następnym razem może nie róbcie głupich zakładów, bo może się to źle skończyć. Wiecie piłka w łeb i te sprawy.
-D-D-dobrze..
-I nie stresować się! To jest wojsko, a nie salonik piękności. Wracać do pracy.
-Dobrze.

-Nie wiem jak się odwdzięczyć. Dziękuję.
-Nie ma za co. Nawet wyglądało to zabawnie jak tacy przerażeni zwykle ludzie nic sobie ze mnie nie robią. Pomiatają mną. Śmieją się ze mnie.
-Kto? Dlaczego?
-Nie znasz ich i nigdy nie poznasz. Muszę wracać do namiotu.
-Odprowadzić?
-Nie, nie chcę pobyć sama. Do widzenia.
-Do widzenia. Dziękuję jeszcze raz!

Gdy wróciłam do namiotu zastałam w nim Aleksandra. Zdziwiłam się. Spytał mnie gdzie byłam tak długo. Zdziwiłam się po raz drugi, jednocześnie wystraszyłam. Być może dowiedział się o tym kłamstwie z wysłanniczką. Albo to, że ingerowałam w sprawy żołnierzy. Stałam się blada jak ściana. Najwyraźniej to zobaczył i kazał mi usiąść i napić się. Starałam się opierać, ale on był bardziej zdecydowany. Nie potrafiłam się opierać, bo tak bardzo opadłam z sił. W myślach powiedziałam sobie: Jeśli wrócę to swojego świata to na 100% będę jadła jakieś witaminki i więcej odpoczywała i zdecydowanie muszę nauczyć się panować nad stresem. Odpoczęłam i postanowiłam z nim pogadać. Wywalił wszystkie osoby, które akurat były z nami w namiocie.
-Na pewno czujesz się dobrze? Wiesz, że się nie pali możemy tą rozmowę przenieść.
-Nie, nie już wszystko dobrze. Możemy porozmawiać.
-Cieszę się. Chciałem się spytać czy mogłabyś pogadać z Ateną.
-Co? A tak, tak. Zamyśliłam się.  Mogę. Powiedz mi tylko na jaką bitwę się szykujecie?
-To dobrze. Dziękuję. Przygotowujemy się do bitwy pod Issos. A co?
-Nie ma za co. Nic po prostu muszę to wiedzieć. Mógłbyś zostawić mnie samą?
-Oczywiście.
Odpoczęłam i wyszłam przed namiot oznajmić mu, że wiem kto wygra, ale nie mogę powiedzieć nic, bo może to zawarzyć nad losami bitwy. Cały czas tak do niego mówiłam, a on to przyjmował jakby nigdy nic. Tak jakby był pewny, że gdy będę wiedziała, że może zginąć to mu o tym powiem. Czy aż tak mi ufa? To dość podejrzane.

Kilka dni po bitwie
Nie mogę uwierzyć, że jest już po bitwie.Kiedy byłam w moim świecie oglądałam różne krwawe walki w telewizji. Czy to w Afganistanie czy Iraku. Ale nigdy nie widziałam takiej rzezi. Być może ludzie filmujący te zdarzenia oszczędzali swoim widzom widoku, a może nie było to aż tak krwawe. Wojna jest straszna. Nie życzę nikomu, żeby to przeżył.
Wszędzie po bitwie było widać nieżywe już ciała dzielnych mężczyzn, którzy spełniali rozkazy swojego dowódcy. Czy którakolwiek ze stron osiągnęła coś? Owszem Aleksander zdobył tereny. Być może dzięki niemu żyje w Polsce, mogę się uczyć i rozwijać, ale jakim kosztem? TYLE LUDZI ZGINĘŁO! To dla mnie nowe przeżycie. Od kilku dni mam koszmary. Mam nadzieje, że to minie. Ciężko funkcjonować z takimi widokami przed oczami. Czasem wolałabym nie mieć wyobraźni, może nie wymyślałabym co by było gdyby wojna potoczyła się inaczej... Jestem pewna, że jeśli wrócę do mojego świata będę starała się by nie zapominano o jakichkolwiek ofiarach wojen. O ile wrócę...

Kazałam jakimś facetom, żeby wypisali imiona wszystkich poległych i opisali przebieg bitwy, najlepiej na czymś odpornym na ogień, wodę i inne czynniki. Być może przy odrobinie szczęścia uda się je potem znaleźć. Mam taką nadzieje.
Teraz chyba zaczynam rozumieć słowa pani od historii. Nie wiem czy wiedziała, że czeka mnie taka "misja". Chyba wiedziała i próbowała mnie do tego jak najlepiej przygotować. Może jej też się coś takiego zdarzyło? Może to taki dar? Czyżbym mogła podróżować w czasie do dowolnych epok? Jeśli tak, to mam nadzieję, że za każdym razem jak będę chciała się gdzieś przenieś nie będę musiała dostawać w łeb. Teraz chyba rozumiem cel tego przedsięwzięcia. Mam zobaczyć do czego doprowadza wojna, a potem w rzeczywistości starać się temu zapobiec. Tylko co taka zwykła, nudna, brzydka dziewczyna jak ja może zrobić? Jak może się przeciwstawić? Tego nie wiem. Ale wiem, że muszę to zrobić. To moja misja. I MUSZĘ dać radę.

W momencie wypowiedzenia tych słów, świat zawirował, a ja upadłam...


No to koniec części drugiej :) Standardowo mam nadzieję, że się podobało :) Do następnego posta.

Misja Vuka Drakkainena

Hej! Tym razem znów mnie długo nie było. Jak zwykle :) Nie chcę się tłumaczyć, bo blog to byłyby tylko ciągłe usprawiedliwienia :) Dzisiaj przychodze do Was z, jak widać to tytule, misją Vuka.
Krótka informacja:
Vuko Drakkainen to główny bohater powieści "Pan Lodowego Ogrodu". Historia dzieje się w przyszłości. Utwór łączy cechy fantastyki naukowej i fantastyki baśniowej.
Zaczynamy!

Vuko Drakkainen to odważny i inteligenty mężczyzna. Został wysłany, na obcą planetę-Midgaard, z misją ratunkową i badawczą. Jest najstarszym z załogi w Darkmoor. Pamięta jeszcze świat, który nie wiedział o istnieniu innych ludzi w kosmosie.
Trafiłem na planetę Midgaar. Po wylądowaniu i krótkotrwałym zapoznaniu się z florą domu antropoidalów stwierdziłem, że wygląda podobnie jak na Ziemi. Kiedy to odkryłem, stało mi się szkoda mieszkańców, którzy mogli to stracić w wyniku wojen, a potem niewolnictwa. Poczułem się nieswojo, a jest to u mnie rzadkością. Postanowiłem, że zrobię wszystko co w mojej mocy, żeby udało się uratować tych ludzi. Nawet kosztem własnego życia.
Podczas rozmyślań podszedł do mnie jeden z tutejszych. Poruszał się bardzo cicho, więc nie usłyszałem go. Stanął nade mną i mruknął. Wysraszyłem się tak bardzo, że spadłem z klifu, na który m stałem. W ostatniej chwili złapałem się rękami podłoża. Zacząłem machać nogami. Nie mogłem znaleźćdla niech podparcia. Całe ramiona, plecy i brzuch zaczęły drżeć, a po czole i karku spływały mi kropelki potu. W mojej głowie pojawiały się tylko myśl: "Zginę", "Już po mnie", "Misja sie nie powiedzie". Z pomocą przyszedł mi chłopak, który mnie wystraszył.O ile można nazwać go chłopakiem. To pół człowiek, pół jakiś ptak?Wyciągnął mnie na stały ląd. Upadłem na kolana, potem twarz. Leżałem tak kilka minut. W mojej głowie ponownie kotłowało się milion myśli. Cały drżałem i ciężko oddychałem. Czułem się jakbym był uratowanym topielcem. Serce waliło tak mocno, że myślałem, że wyskoczy. Po uspokojeniu ciała i myśli zebrałem się w sobie i chwiejnymi ruchami wstałem. Jedno jest pewne: to wydarzenie mnie mocno zniechęciło. Podziękowałem tajemniczej osobie . Mówiłem szybko, niewyrażnie i nieskładnie. Mój rozmówca, chyba, jednak zrozumiał. Przez kilka chwil czułem niepokój. Stał przede mną mężczyzna dwa razy wyższy.Później jednak zmienił się. Zniknęły skrzydła. Ukazał się mały, może dziesięcioletni, chłopiec. Normalne standardy: bez dodatkowych rąk, nóg, skrzydeł czy oczu. Nie mogłem uwierzyć, że chłopak takiej postury zmienił się w takie chucherko. Nic jednak nie powiedziałem. Stwierdziłem, że jesłi każdy mieszkanie c tak wygląda, to trzeba im pomóc. Targnęła mną rozpacz. Zobaczyłem błagalny wzrok chłopca. Poczułem, że moje nogi, w zagadkowy sposób, robią się jak z waty. Oprzytomniałem jednak w porę i postanowiłem dzielnie stawić czoła niebezpieczeństwu.
Stan Vuka na początku był krytyczny. Cały czas uważał, że nie da rady. Później po kilku rozmowach z mieszkańcami doszedł do wniosku, że wszyscy liczą na niego i nie ma innego wyjścia. Musi sobie poradzić.

No to skończyłam:) Nareszcie. Mam nadzieję, że się podobało. Być może komuś to opowiadnie pomoże w zrobieniu zadania :) Do następnego posta.

Wesołych Świąt Wielkanocnych

Hej! Tym razem z okazji zbliżających się świąt Wielkiej Nocy chciałam złożyć Wam życzenia :)

Niech radosne Alleluja będzie dla Was
ostoją zwycięskiej miłości i niezłomnej wiary.
Niech pogoda ducha towarzyszy Wam
w trudzie każdego dnia,a radość serca w czasie zasłużonego odpoczynku

Z mojej strony mogę życzyć, żeby te święta były niezapominane. Żebyście razem usiedli przy świątecznym stole i wspólnie porozmawiali. Życzę, aby Zmartwychwstały Chrystus pomagał Wam w codziennym życiu. Życzę zdrowia, dobrych ocen i czego sobie nie wymarzycie.

I mokrego ubranka w poniedziałkowy ranek :)

Zdjęcia pór roku

Hej! To ja! Z racji tego, że posta dawno nie było. A druga część "Mojej przygody" się produkuje ( i tak pewnie będziecie musieli poczekać) to postanwiłam napisać taką luźną, niezobowiązującą notkę. :) To będzie pierwsza taka w historii tego bloga. Ciekawa jestem jak na nią zareagujecie. :)

A więc na wstępie zaznaczam, że zdjęcia są moje! ( tak, czekałam rano na wschód słońca, a potem w ciągu dnia padałam na twarz). Cóż zdjęć jest mało, a pomysłu na notkę nie mam, bo i co napisać? Mistrzem w robieniu zdjęć nie jestem, ale koniecznie chciałam się nimi pochwalić, Bo nie ma piękniejszej miejscowości! :D
Może zacznę od zdjęć wiosny, na którą wszyscy czekamy z utęsknieniem:

Lato:

Jesień: (niestety nie znalazłam więcej zdjęć)

I zima:

Lubicie robić zdjęcia? A może przypadkiem Was zainteresowałam? A jaka jest Wasza ulubiona pora roku? Moja to lato wiadomo :D.

Moja podróż...

Hej! To ja! Jak tam po powrocie do szkoły? Nie śpicie na lekcjach? Kartkówek i sprawdzianów pełno co? Dzisiaj koniecznie chciałam napisać posta, bo dawnoooo nie pisałam. Jak zwykle nie wiem o czym napisać także post jest wymyślany na bieżąco. Pewnie będzie dziwny, niespójny i ogólnie zły. :)

Myśleliście kiedykolwiek, żeby przenieść się w czasie do dowolnej epoki? Starożytna Grecja i Rzym? Średniowiecze? A może lata 80'? Mi się to przytrafiło. Ale po kolei.
12 luty
Znowu szkoła. Budzik dzwoni już o 6:00. Akurat dzisiaj mam ochotę iść do szkoły, bo będą rozdawane walentynki. Heh, przecież wiadomo, że nic nie dostanę, ale zawsze będzie się coś działo. A! No i jest wf. Kocham wf! Spróbujemy przekonać nauczyciela, żeby pograć w nogę i ręczną. Dwa polskie... I omawianie lektury "Krzyżacy". Historia i nauka o starożytnej Grecji. Tak, ten dzień zapowiada się ciekawie.
Jestem już w szkole i idę pod salę do polskiego. Po drodze widzę moje koleżanki. Idąc do nich zatrzymuje mnie nauczycielka, która prosi mnie o pomoc w niesieniu zeszytów. Odkładam plecak i niosę stos zeszytów zasłaniających mi pole widzenia. Domyślacie się co jest dalej? Z pewnością każdy się domyśla. Taka akcja była w tysiącach filmów. Jakiś chłopak podkłada mi nogę, której oczywiście nie widzę. Przewracam się jednocześnie wpadając na chłopka moich snów i rozrzucając wszystkie zeszyty. Chłopak rzuca mordercze spojrzenie podkładaczowi nóg i pomaga mi się pozbierać. Ja oczywiście palę buraka. Biorę zeszyty z jego ręki i szybko biegnę pod pokój nauczycielski. Świetne rozpoczęcie dnia!
Polskie minęły spokojnie. Nawet dostałam piąteczkę. Zapomniałam o przykrym incydencie z rana i ponownie cieszę się życiem. Pod koniec drugiego polskiego przychodzi poczta walentynkowa. Walentynki dostały oczywiście dziewczyny, które źle się uczą, latają za chłopakami i przynajmniej raz w życiu chłopaka miały. Ja nie dostałam i nie żałuję. Pomiędzy polskim, a historią moja koleżanka była ofiarą tzw. "podrywu na guziki". Wszystkie oczywiście śmiałyśmy się po podrywie tak bardzo, że nas uciszali. Na historii opowiadała nam jak przetrwać w Starożytnej Grecji. Mówiła o walkach czym się posługiwano i jak to robić, mówiła o Aleksandrze Wielkim. No okej... wojny, bronie, postacie, daty potrzebne. Ale po co nam wiedza teoretyczna i praktyczna ( tak praktyczna) z władania bronią? I dlaczego cały czas to ja służę za królika doświadczalnego? Dobra dziwna historia za mną. Na końcu lekcji nauczycielka powiedziała mi jeszcze "Powodzenia". Spytałam o co chodzi, ale ona odpowiedziała tylko :" To już czas". Nic więcej nie powiedziała. Teraz jeszcze trzy wf i do domu. Namówiliśmy nauczyciela, żeby zagrać w ręczną i nogę! Ale się cieszę!
- Ela na budę!
-Spoko!
W pierwszym meczyku miałam 100% skuteczność. Kilka osób pogratulowało. Jakby mieli czego gratulować. Pod koniec trzeciego wf, kiedy znowu stałam na bramce, chłopaki z 3 klasy postanowili postrzelać gole. Nie widziałam ich. Gola strzelili, chociaż bardziej można stwierdzić, że to był samobój. Dostałam piłką w łeb. Pamiętam krzyki koleżanek i kilka twarzy. Potem film się urwał.

Trafiłam do jakiegoś tajemniczego miejsca. Wiedziałam, że wcześniej dostałam w łeb i tak dalej. Próbowałam się obudzić. Szczypałam się, oblewałam wodą. Moje myśli krążyły wokół słów nauczycielki "To już czas". Dlaczego tak powiedziała? Chciała się mnie pozbyć? Gdyby chciał się mnie pozbyć to by zrobiła to bardziej dyskretnie, subtelnie. Dobra, Ela spoko. Jest dobrze zaraz się obudzisz. Będziesz w szpitalu przez jakiś czas wszyscy będą przychodzili i cię żałowali. No i będą przynosili słodycze! Od razu poprawił mi się humor. Po kilku nieudanych próbach obudzenia się zaprzestałam tego robić i postanowiłam się rozejrzeć. Byłam w miejscu pełnym pomników bogów, świątyń, gdzieś w oddali Akropolis. Emmm....  Czyli to Grecja? Tylko chyba nie współczesna? Ej nie! Niemożliwe! Nie gadajcie,że trafiłam do TEJ Starożytnej Grecji! Padnę na zawał! Czy to w ogóle możliwe? O masakra......

Zawsze o tym marzyłam! Idę się rozejrzeć. W końcu nie codziennie trafia się okazja zwiedzenia STAROŻYTNEJ GRECJI! 

Akropolis, Olimpia, teatr..... Ach.... Tyle historii. Tylko czemu jeszcze nikogo nie spotkałam? Odpowiedź przyszła szybciej niż się tego spodziewałam. 

-Stój! Kim jesteś?

-Emmm... Cześć. Ela jestem. Z Polski.

-Kto? Skąd?

Domyśliłam się, ( po czasie) że Polska jeszcze nie istnieje, a moje imię niekoniecznie pasuje do teraźniejszych imion.

-Jestem Olimpia z.....

-Z?

Myśl Ela, myśl. Zaraz on nie ma zbroi greckiej tylko macedońskiej. Więc trafiłam tu po ataku Aleksandra.

-Z Cheronei... Moi rodzice zginęli przez twojego dowódcę.

-Króla!

-Tak, króla, który zginie w wieku 32 lat najpewniej przez malarie i nadużywanie wina....

-Wolne żarty.

-Nie wierzysz? Proszę bardzo. Znam dokładny plan podboju Persji przez Aleksandra.

-Przecież to poufne! Nie dla żebraków!

-Po pierwsze nie żebrak tylko dziewczyna XXI wieku i może nie żebrak ale.... wyssłanniczka bogów?

-Niemożliwe!

-Możliwe. Wysłała mnie sama Atena. Chcę się widzieć z Alesandrem!

-Proszę, proszę tylko na mnie nie nagadaj proszę! 

-Zastanowię się.

Ale oni są łatwowierni. Jestem wyssłaniczką bogów! O Zeusie nie wiedziałem co mam dla ciebie zrobić? Łatwowieny mężczyzna. Dobre.

-To namiot mojego króla. Zapowiedzieć panią?

-Tak... Olimpia z Cheronei wysłanniczka bogini Ateny...

-Dobrze już idę.

-Królu przybyła Olimpia z Cheronei wysłanniczka bogini Ateny. Chcę się z panem spotkać.

-Ciężko mi w to uwierzyć. To niemożliwe. Pewnie chce coś wyłudzić.

-Nie panie, zna nasze poufne plany dotyczące napadu na Persje.

-Jak? 

-Nie wiem. Może panu coś powie.

-Zawołaj ją!

-Hej! Hej! Co tam? Kiedy idziesz do świątyni rozcinać węzeł? Hmmmm...???

-Co? Zaraz. Skąd wiesz o naszym planie?

-Ehhh.... Cały czas te same pytania moglibyście się wysilić. Jestem z przyszłości...

-Przyszłości?

-No wiesz. Wpisując w google to: w liniowej koncepcji czasu jest to część linii czasu, która dopiero ma się wydarzyć. Część czasoprzestrzeni, w której zawarte są wszystkie zdarzenia, które jeszcze nie miały miejsca, ale się wydarzą.

-Cóź znasz nasze plany, więc pozostaje mi cię zabić.

-A podobno jesteś taki inteligentny. Nie wpadłeś na to, że mogę ci się przydać?

-Panie ona rzeczywiście może się przydać.

-Jasne, że się przydam.

-Dobra, ale pilnujcie ją. 

Ciąg dalszy nastąpi

Skończyłam, ale zadowolona nie jestem. Może w dalszej części będzie lepiej? Nie wiem. Zastanawiam się czy nie nudzi wam się jednostajnośc tematów. Co tam. :)

Muzyka i Filip Sterniuk

Hej! To ja! Dzisiaj napiszę posta o muzyce (wiem, megaaaa oryginalne). Ostatnio nie umiem napisać powitania (nie to, że kiedykolwiek umiałam).

Nie wiem jak u Was, ale u mnie muzyka jest puszczana w domu na okrągło. Zadania, nauka, sprzątanie, gotowanie czy pisanie posta odbywa się przy muzyce.
Najbardziej lubię pop, ale nie ograniczam się wyłącznie do niego. Słucham tego co wpadnie mi w ucho. Lubię także słuchać coverów. Muzyka odzwierciedla mój aktualny nastrój. Słucham depresyjnych kawałków, gdy mam zły dzień. I wesołych, gdy mój dzień jest dobry.

Muzyka, której słucham:
-wszystko z playlisty,
I ostatnio:
-Hello-Adele
https://www.youtube.com/watch?v=YQHsXMglC9A
Zakładam, że i tak wszyscy świetnie go znają.

-See you again-Wiz Khalifa ft. Charlie Puth
https://www.youtube.com/watch?v=RgKAFK5djSk
To też pewnie wszyscy znają. :)

Wiz Khalifa - See You Again ft. Charlie Puth (MattyBRaps ft Carissa Adee Cover)
https://www.youtube.com/watch?v=Rpm8ZJuGEu4
Ostatnio bardzo lubię ten cover. :) wszystkie covery tego chłopaka są świetne. :)

I druga część posta, która jest powiązana z muzyką.
Pół roku temu koleżanka pokazała mi filmik z muzyką Filipa. Od tej chwili zakochałam się w jego głosie. Chłopak jest świetny. Codziennie słucham po kilka razy jego piosenek.
Chodż ucieknijmy...-Kamil Bednarek (cover by Filip Sterniuk)
https://www.youtube.com/watch?v=koxJ-B_o6ZE
Dni, których jeszcze nie znamy-Marek Grechuta/Kamil Bednarek (cover by Filip Sterniuk)
https://www.youtube.com/watch?v=imEXuUQWxdc
Riptide-Vance Joy (cover by Filip Sterniuk)
https://www.youtube.com/watch?v=vofCXwXwfP0
Thinking Out Loud-Ed Sheeran (cover by Filip Sterniuk)
https://www.youtube.com/watch?v=6HFw-aT89Jg
Trzy dni temu Filip zaśpiewał z Natalią Krawczyk piosenkę Marvin Gaye.
https://www.youtube.com/watch?v=szPKVJcuRgA

Cóż wiem, że pewnie niewielu spodobał się ten post. Ale mi się podoba. I jestem zadowolona :) Do zobaczenia w kolejnym pościku.

Książki :)

Hej! To ja! Dzisiaj napiszę krótko i na temat. Jak widać w tytule (który jest bardzoooo orginalny) post będzie o książkach. Najpierw trochę o nich opowiem, a potem polecę kilka tytułów, kóre warto przeczytać. Enjoy! :)

Zawsze lubiłam czytać. Pamiętam, że w 1-3 czytałam wszystkie lektury, które zadała nam pani. Jednak moja prawdziwa książkoholiczność rozpoczęła się w 4 klasie. Czytałam ile wlezie. Ironią losu jest to, że mojego brata trzeba zmuszać do czytania, a mnie do odejścia od książek. Z lektur, które najbardziej zapadły mi w pamięć po podstawówce są: "Opowieści z Narnii:Lew, Czarownica i Stara Szafa", "Ten obcy" i "Ania z Zielonego Wzgórza". 

"Opowieści z Narnii" pokochałam całym serduszkiem. Niestety przeczytałam tylko pierwszą część. :( Ale kiedy tylko znajdę czas to nadrobię zaległości. Za to oglądałam wszystkie trzy części filmu. Muszę przyznać, że oglądałam go tak dużo, że znam wszystkie teksty bohaterów. Z powodzeniem mogłabym w nich zagrać główne role (męskie jak i żeńskie :D). Mam nadzieję, że każdy wie o czym są te ksiązki. Na wypadek gdyby ktoś nie wiedział szybkie przypomnienie: powieść Lew, czarownica i stara szafa opowiada historię czwórki zwyczajnych dzieci: Piotra, Edmunda, Zuzanny i Łucji Pevensie. W domu profesora Kirke'a odkrywają szafę, która prowadzi do magicznego świata Narnii. Rodzeństwo Pevensie pomaga Aslanowi uratować ją z rąk złej Białej Czarownicy, która rządzi Ker - Paravelem i Samotnymi Wyspami od stu lat bezustannej zimy.

"Ten obcy" tą książkę takżę bardzo polubiłam (ale głębokie). Pamiętam, że przeczytałąm ją bardzo szybko. Po niej długo nie mogłam wziąć do ręki innej książki. O czym jest książka? Odpowiedź:Ulka, Pestka, Marian i Julek są zaskoczeni pojawieniem się na "ich" wyspie obcego chłopaka, potrzebującego pomocy. Ukrywają go przed dorosłymi, ale nie wiedzą, że Zenek ma za sobą bolesne przeżycia i nie jest tym, za kogo się podaje. Wkrótce sytuacja tak bardzo się skomplikuje, że trzeba będzie ujawnić prawdę.

"Ania z Zielonego Wzgórza" z początku nienawidziłam tej lektury i ciężko mi się ją czytało. W trakcie omawiania jej w szkole kiedy krytykowałam ją w domu na głos pewna osoba podsunęła mi co będzie w dalszych częściach. Powiedziała również, że z pewnością mi się spodoba. Po jakimś czasie z ciekawości wypożyczyłam kolejną część. I kolejną. I kolejną. I skończyłam serie o Ani. Osoba, która mi to poleciła potem mówiła tylko: "A nie mówiłam?" Potem oczywiście obejrzałam film. Ania to taka książka do której chcę się wracać wielokrotnie :) Przypomnienie o czym była: Gdy Maryla i Mateusz Cuthbertowie decydują się przygarnąć chłopca z sierocińca, nie mają pojęcia, że od tej pory ich życie wypełnią niespodzianki. Zaczyna się od tego, że na Zielone Wzgórze w Avonlea przybywa nie chłopiec, lecz jedenastoletnia rudowłosa dziewczynka. Ania to osóbka o nieprzeciętnym temperamencie i wybujałej fantazji. Jej obecność wywróci życie mieszkańców Avonlea do góry nogami, a Zielone Wzgórze nigdy nie będzie takie jak dawniej.

 A teraz napiszę książki, które czytałam i które polecam :)

Z pewnością cała seria Zwiadowców ,w której skład wchodzą:

Zwiadowcy: Ruiny Gorlanu

Zwiadowcy:Płonący most

Zwiadowcy:Ziemia skuta lodem

Zwiadowcy:Bitwa o Skandię

Zwiadowcy:Czarnoksiężnik z północy

Zwiadowcy:Oblężenie Macindaw

Zwiadowcy:Okup za Eraka

Zwiadowcy:Królowie Clonmelu

Zwiadowcy:Halt w niebezpieczeństwie

Zwiadowcy:Cesarz Nihon-Ja

Zwiadowcy:Zaginione historie

Zwiadowcy:Królewski zwiadowca

Zwiadowcy: Wczesne lata.Turniej w Gorlanie

Seria o Percy Jacksonie:

Percy Jackson i bogowie olimpijscy: Złodziej pioruna

Percy Jackson i bogowie olimpijscy: Morze Potworów

Percy Jackson i bogowie olimpijscy:Klątwa tytana

Percy Jackson i bogowie olimpijscy:Bitwa w labiryncie

Percy Jackson i bogowie olimpijscy:Ostatni olimpijczyk

Seria o Olimpijskich herosach:

Olimpijscy herosi: Zaginiony heros

Olimpijscy herosi:Syn Neptuna

Olimpijscy herosi:Znak Ateny

Olimpijscy herosi:Dom Hadesa

Olimpijscy herosi:Krew Olimpu

Trylogia o strażnikach Nirgali:

Strażnicy Nirgali:Serce Suriela

Strażnicy Nirgali:Łowcy aniołów

Strażnicy Nirgali:Korona Mandalich

Oraz:

Córka czarownic

Chłopiec, który wrócił z nieba

Dziewczyna i chłopak czyli heca na 14 fajerek

W pustyni i w puszczy

(Uwaga! Uwaga! Szok!) Krzyżacy

Jak zapewne widać czytam fantastykę. Uwielbiam te klimaty :) Jeśli chcielibyście recenzje jakieś książki lub całej serii piszcie w komentarzu :)

A tutaj dodam parę memów, żeby nie było nudno :)

A teraz przyznać się kto tak ma?

Dobra tyle chyba wystarczy :) Mam nadzieję, że post się spodobał i miło się go czytało. A tak BTW jak mijają ferie? Dobrze się bawicie? Życzę wam, żeby te ostatnie dni ferii były niezapomniane. To samo życzę osobom, które dopiero na nie czekają. :) Do następnego postu.

Przygoda w świecie półbogów

Hej! To ja! Dzisaj napiszę  posta z opowiadaniem. Historia opowieści jest wymyślona w całości przeze mnie. :) Dobra, dzisaj jakoś nie umiem napisać wstępu, więc zaczynajmy. ;)


Zabawa. Nuda. Siedzę na ławce i nie wiem co ze sobą zrobić. Wszyscy wokoło mnie świetnie się bawią. Tańczą razem. Wymyślają zabawy. A ja siedzę. Nikt do tej pory mnie nie zaprosił do tańca. Nie żałuję. Nienawidzę tańczyć. Koleżanki mnie zmusiły, żeby tu przyjść. Dlaczego ich posłuchałam? Pytanie retoryczne. Słucham się ich, bo mam za niską samoocene. Brzmi dziwnie znajomo co? Obiecałam im, że wytrwam do końca zabawy. Dotrzymam słowa. Dziewczyny zostały porwane w wir zabawy. Ja zostałam sama. Pewnie każdy kto mnie widzi myśli, że jestem mega samotna. Nieprawda. Zawsze kiedy się nudzę przenoszę się do "swojego świata". Patrzę na ludzi i próbuję wymyślić historię ich życia. Niektórzy są szczęśliwi od samego początku. Niektórzy na początku są nieszczęśliwi, by potem stać się nieziemsko bogaci i rekordowo szczęśliwi. Zawsze historię ludzi kończę happy endem. Dzisiaj na tej zabawie jest pełno ludzi. Mogę wymyślać milion historii. Zaczęłam wymyślać, pisać, marzyć po tym jak w magiczny sposób dostałam się świata Percy'ego Jacksona. Było to zeszłego lata. Siedziałam w lesie, sama, wpatrując się w moja miejscowść. Nagle obok mnie pojawiła się wiewiórka. Pogłaskałam ją. Zeszłam z najwyższego drzewa. Miałam już iść do domu. Jakie było moje przerażenie, gdy otoczyło mnie stado wilków. Ze strachu nie mogłam się ruszać. Otoczyli mnie, ale nie warczeli. Mieli cudzkie cechy? Zaczęli biegać wokół mnie z zawrotną prędkością. Po chwili nie widziałam już nic. Wszystko zaczęło świecić na niebiesko.

Mogłam uciec do domu lub wejść do tego świecącego czegoś. Wybrałam drugą opcje. Głupota? Jak najbardziej. Gdy weszłam do środka spotkałam Percy'ego i jego paczkę. Na początku mierzyli do mnie, ale potem zaprzyjaźniliśmy się. Dowiedziałam się gdzie jestem itd. I teraz najlepsze! Jestem córką Ateny! Siostrą Annabeth! Może być coś piękniejszego? Po misji, w której brałam udział, spotkałam Atenę.  Powiedziała, że muszę wracać do mojego świata. Nie chciałam tegoo. Moi nowi przyjaciele mogli zostać i cieszyć się sobą. Ja nie mogłam. Atena powiedziała, że wrócętu gdy będę potrzebna. Cudownie! Wracam kiedy potwory, giganci i tytani będą chcieli rozwalić ludzkość, a kiedy już uda się zażegnać kryzys wracam do domu. Mam do wyboru także dugą opcje. Dać się zabić. Chyba nie muszę mówić, że pierwsza opcja bardziej mi odpowiada. W każdym razie od zeszłego lata nie zawołali mnie. Juz się mną nie interesują. Zostały mi przynajmniej wspomnienia. Siedzę na tej zabawie już ze dwie godziny. Gapię się w ludzi i nudzę się. Nagle z jednego końca sali dobiegł mnie krzyk. Jako heros jestem już na takie rzeczy uczulona.Sięgnęłam do kieszeni, żeby zobaczyć czy moje lusterko dalej jest. Było. Nie myślcie, że jestem pustą lalą. To lusterko to tarcza, a leżąca obok niego pomadka to sztylet. Gotowa do walki stanęłam.To zrobiło chyba większ wrażenie na ludzich niż to, że obok nich fruwa jakaś baletnica? Baletnica zaczęła krążyć wokół mnie. Wiedziałam już, że jestem potrzebna w świecie herosów. Wszyscy patrzyli na mnie z przerażeniem.Nauczyciele krzyczęli, żebym się nie bała. Oni sami byli przerażeni.Zapewne gdybym nie wiedziała co to jest, nauczyciele nie pomagaliby mi swoimi krzykami. Baletnica skończyła tańczyć, a przede mną otwarła się niestamowicie zielona przestrzeń. 

Wszyscy krzyczęli do mnie, żebym się odsunęła. Szybko próbowałam objaśnić im o co chodzi. Postanowiłam wejść. Powiedziałam, że wiem co to i że wrócę. Wyciągnęłam moje lusterko i pomadkę. Cała sala mimo srachu zaczęła się śmiać.

-I co załatwisz to coś jakąś szminką i lustereczkiem?- zakpił ktoś.

-Może powali to swoją brzydotą?-powiedział ktoś inny.

-Pomaluj się jeszcze nie wiedzieliśmy cię z makeupem!-wykrzyknął ktoś ku uciesze wszystkich zebranych.

Podeszłam do jednego z dowcipnych. Otwarłam pomadkę tak by ostrze sztyletu dotknęło jego gardła.

-Dalej będziesz się śmiać?-zapytałam z lekkim błyskiem w oku.

-N-n-nie.....-odpowiedział bardzo cicho.

Nauczyciele próbowali mnie jeszcze zatrzymać przed wejściem to "tajemniczego miejsca". Nie posłuchałam. Weszłam. Nawet nie wyobrażacie sobie mojego zaskoczenie kiedy okazało się, że chłopak, który mi się podoba, złapał mnie za rękę. Nie poczułam tego i kiedy weszliśmy już, a brama się zamknęła zobaczyłam go. 

-Co ty tu robisz?!-krzyknęłam.

-To co ty.-odpowiedział.-A teraz powiedz mi co to za miejsce i dlaczego tam groziłaś?

-To długa historia.

-Mamy dużo czasu.

Kiedy opowiedziałam mu już całą historię. Był tylko lekko oszołomiony. Przynajmniej coś mówił. Ja kiedy po raz pierwszy to usłyszłam z wrażenia nie mogłam mówić przez godzinę.

-Dobra, zwijamy się musimy odnaleźć moich przyjaciół.

-Ale gdzie? Co?JAK???

-Nie wiem. Nie wiem i... nie wiem. Się zobaczy. Może nie będą do mnie strzelać tak jak ostatnio.

-Strzelać?!

-Tak strzelać. To normalne u herosów. To wyjaśnia dlaczego groziłam temu chłopakowi.

-Nie zabiją nas?

-To się okaże. Najpierw musimy ich znaleźć.

Błądziliśmy do końca dnia.Kiedy już się ściemniło i nie za dobrze widziałam ogłosiłam spoczynek. Byłam zdecydowanie twardsza od tego tu. Nie dziwiłam mu się jednak. Przeze mnie ostatnia misja ledwo wypaliła. Ja wzięłam pierwszą wartę. Połowa nocy. On też dostał połowę nocy. Pomyślałam jednak, że jest tak padnięty, że wezmę od jego warty ze dwie godziny. W konsekwencji od spał 7 godzin, a ja 3. Następnego dnia z samego rana wyruszyliśmy w dalszą drogę. Chodziliśmy jakieś 2 godziny, gdy zobaczyłam ogromny okręt nad nami. Szykował się do lądowania. Wczoraj kiedy weszłam na drzewo widziałam polanę, więc wiedziałam gdzie wylądują. Krzyknęłam do kolegi, żeby się pośpieszył. Pobiegliśmy w stronę polany. Okręt wylądował. Przypatrzyłam się ludziom, którzy an nim byli. Percy, Annabeth, Leo, Hazel, Frank, Jason i Piper. 

-Przepowiednia siedmiorga sprawdza się.-mruknęłam

-Proszę?

-Co? Aaaaaa... nic, nic.

-Okej?

Kiedy wszyscy zeszli z pokładu i stanęli tyłem do nas. Cicho wyciągałam sztylet i rzuciłam go tak by trafił między nich. Wystraszyli się. Każdy wyciągnął swoją broń. Tymczasem Hazel przyglądnęła się sztyletowi.

-Wyłaź Anabel! Wiemy, że to Ty!

-No Hazel widzę, że misja dobrze na ciebie działa.-odpowiedziałam wychodząc z zarośli.

-ANABEL!!!!!!-krzyknęli wszyscy razem i rzucili się na mnie zwalając mnie z nóg.

-Tak, tak też tęskniłam.

Opowiedziałam jak się tu znalazłam i przedstawiłam im kolegę.

-No dobra czyli dołączacie się do misji?-spytał Jason.

-A co będę z tego miała?-uśmiechnęłam się.

-Satysfakcje?-wtrącił Percy.

-Lub śmierć.-powiedział Leo ze swoim uśmiechem.

-Wchodzę!-krzyknęłam.

Weszliśmy na pokład. Okazało się, że lądowali bo Festus coś (lub kogoś) wykrył. Dobry smoczek. No dobra, głowa smoczka. No to wyruszamy na misję! 

Lecieliśmy "ArgoII" przez chmury. Było cudownie. W moim życiu nie czułam się jeszcze nigdy taka wolna. Gadaliśmy z moimi przyjaciółmi. Nawet mój kolega już czuł się tu jak w domu. Leo oczywiście oprowadził mnie po CAŁYM statku. Zajęło to zaledwie 6 godzin. Fajnie. Zakład, że się pogubię? Challenge accepted. Wszyscy byli w dobrych nastrojach. Nie było czuć, że zaledwie za dwa dni będziemy walczyli ze śmiertelnymi potworami czy tam gigantami albo tytanami. Zakładam, że ze wszystkim naraz. Zabawne, że mam lepszy humor lecąc na pewną śmierć, a na zabawie mam grobową minę. Co tam ! Raz się żyję! 

Dwa dni potem

To dziś. To dziś. Kolega przeszedł szybki kurs władania mieczem, łukiem, kuszą, sztyletem, armatą i pistoletem. Dwa dni to sporo czasu. Ja też się wtedy tego wszystkiego uczyłam, ale ja umiałam obsługiwać się połową broni. Wszyscy mamy na sobie żelazne zbroje. Jak ja to kocham! Walka, Miecze, Łuki, Potwory, które można zgnieść na kwaśne jabłko. Razem z Annabeth przygotowujemy się w jednej kajucie. Widzę, że jest lekko zestresowana. Zastanawiam się co jej powiedzieć, żeby ją rozweselić. 

-Będzie dobrze.Wygramy to.Zobaczysz.

-Mam nadzieję, ale ten znak Ateny....

-Będzie dobrze! Z pewnością mama powiedziała tak, bo chciała cię zagrzać do walki.

-Mam nadzieję, że masz rację.

-Pewnie, że mam jestem córką bogini mądrości.-uśmiechnęłam się.

-Ja tez i co?

-Kupa w zoo.

-Anabel w życiu nie mogłam wyobrazić sobie lepszej siostry. Dziękuję, że jesteś ze mną.

-HAHAHA no wiesz ja ciebie też traktuję jak najprawdziwszą siostrę.

-To dobrze. Boję się jeszcze jednego.

-Tego, że według przepowiedni ktoś ma zginąć?

-Tak tego. Jestem przerażona.

-Jak będzie trzeba to ja się podstawie.I tak po śmierci trafię do mojego świata.

-Ale wtedy nie mogłabyś wrócić tu!

-Mówi się trudno. Dobra skup się. Nie chcę ratować ciebie. Boję się, że będę musiała ratowałać kolegę.

-Uhuhuhuhuhu ktoś tu się zadużył.... Mam pytanie czemu mówisz mu kolega, a nie mówisz po imieniu?

-Nie zadłużyłam się !!! 

-Na pewno!

-Glonomóżdżek!

-Gdzie?

-Nie ważne.

Nie wierzę, że walka się już skończyła.Nikt z naszych nie ucierpiał. A potwory gdy tylko zobaczyły kolegę, uciekły w popłochu. Nagle kolega zaczął się jasno świecić. Okazało się, że jest synem.... Uwaga, Uwaga!!! Gai! Matki Ziemi! Nieźle co? Może zostanę zapisana w jakiś kronikach za uratowanie życia panu synkowi Matki Ziemi? Fajny tytuł. A najfajniejsze jest to, że uznała go za jakiś felerny okaz i wyrzuciła. Zaopiekowano się nim, a on wyrósł na giganta i pokonał wszystkich swoich braci. Fajnie...... Bardzo fajnie. To chyba koniec walki. Nikt nie ucierpiał. Wrogowie przepadli. Gaja się nie odrodzi. Bogowie świętują. My zresztą też. wszystkie pary się porozchodziły. To znaczy Percy poszedł z Annabeth, Jason z Piper, Hazel z Frankiem Leo z Reana. Ja i kolega zostaliśmy sami. Pogadaliśmy o pogodzie. Piękne bezchmurne niebo po krwawej walce. Pięknie. Po chwili kolega powiedział, że mu się podobam. Zaprosił mnie do tańca. Po chwili jednak taniec zamienił się w pocałunek. Wszyscy nareszcie byli szczęśliwi. nareszcie szczęśliwi!

Wróciliśmy po hucznych zabawach na Olimpie. Zabawy trwały tydzień. Po raz pierwszy w życiu się nie nudziłam. Było cudownie. Matka pochwaliła Annabeth i mnie. Dostałyśmy od niej malutkie naszyjniki. Po cudownej zabawie Atena stwierdziła, że czas do domu. Prawdziwego domu. Obiecała jednak, że gdy tylko będę miała ochotę mogę tu wracać. Razem z kolegą. Wróciliśmy do naszego świata. Okazało się, że od naszego zniknięcia w naszym świecie minęło jakieś 5 minut. Kolega i ja byliśmy naprawdę szczęśliwi i przy pierwszej lepszej okazji wracaliśmy na Olimp.

No to chyba koniec. :) Post pisałam jakieś 3-4 godziny. Nie jest źle. :) No to mam nadzieję, że się spodobał. :) I zapewne zauważyliście, że połączyłam moje dwa ulubione filmy. :) Do następnego postu!